Loopgraven staan symbool voor de Eerste Wereldoorlog, maar werden al eeuwen eerder gebruikt. Ze boden bescherming bij belegeringen en stelden soldaten in staat om de tegenstander onopgemerkt te benaderen. Hier wandel je door een reconstructie van zowel Duitse als Britse loopgraven. We beginnen onze tocht in een Duitse gevechtsloopgraaf. Te herkennen aan de platformen van waarop de soldaten over de borstwering schoten. De hogere rugwering zorgde daarbij dat hun silhouet niet van een afstand te zien was. Loopgraven kronkelden vaak zigzag door het landschap om het effect van explosies te verminderen. Bij een directe inslag verspreidde de impact zich niet in een rechte lijn, maar bleef beperkt tot de hoek van de loopgraaf. De hoge grondwaterstand en waterhoudende kleigrond maakten het onmogelijk om diep te graven. Om te voorkomen dat de soldaten gebukt door de loopgraven moesten bewegen, werd de vrijgekomen aarde in zandzakken verzameld. Die zakken dienden als borst- en rugwering en boden enige bescherming tegen kogels en granaatscherven. Kijk ook door de schietgaten: merk je dat je nauwelijks een veilige blik op het strijdveld hebt? Vijandige sluipschutters hielden deze openingen voortdurend in de gaten. Door een tekort aan bouwmaterialen werden de Duitse loopgraven na verloop van tijd eenvoudiger. Wandel nu verder tot je de Britse linies bereikt.