Costas Argirou, beeldhouwer Mij viel een aankondiging ten deel in Nicosia, in een museum nota bene. Ik zag hoe sinds de mens ontstond handen moeten maken wat de ogen zien de onophoudelijke handen strelen slaan bikken bijten levenstekens: wij zijn hier. Mij bezocht de engel toen ik drieënvijftig was, een beetje laat misschien. Ik verliet mijn vijgen en olijven, ik liet mijn ploeg mijn ploeg, ik moest iets anders laten groeien uit mijn zwangere handen, uit mij moest iets geboren worden dat ik nog niet kende. Wat was het dat de handen van een boer deze plaats wees tussen de millennia achter mij en de eeuwen voor mij. Ik zag die dag iets tussen de plooien van de tijd dat mij wenkte een grote onverzettelijkheid stond in mij op. Toen ik drieënvijftig was werden mijn handen zwanger en baarden mij.