Dit is de voorzijde van een marmeren sarcofaag uit de provincie Gallia Narbonensis, in het zuiden van het huidige Frankrijk. Welgestelde Romeinse burgers begroeven hun doden vanaf de tweede eeuw na Christus in sarcofagen als deze. Het begraven van mensen maakte toen opgang, ten koste van crematie. Je kijkt naar scènes uit diverse verhalen. Hun inhoud zal je misschien verrassen. Zo komt het eerste verhaal, uiterst links, uit de evangelies. Dat zijn vier biografieën van Jezus uit het Nieuwe Testament. Ze dateren uit de eerste eeuw na Christus. Hier doet Jezus het zoontje van een weduwe opstaan uit de dood, een van zijn vele wonderdaden of mirakels. Rechts daarvan prijkt vermoedelijk de onbekende opdrachtgeefster van de sarcofaag, tussen twee heiligen. Nog verder naar rechts wordt een aantal broden wonderbaarlijk vermenigvuldigd, ook een mirakel uit de evangelies. Daar weer naast staat Mozes, een belangrijke profeet uit het Oude Testament, bij het altaar dat hij voor God bouwde. Uiterst rechts ontvangt diezelfde Mozes van God de tekst van de Tien Geboden, dat zijn leefregels die joden en christenen geacht worden te volgen. Deze sarcofaag is gemaakt in de late vierde eeuw na Christus. In die vierde eeuw was het aantal christenen sterk toegenomen en in 391 werd het christendom zelfs de officiële staatsreligie van het Romeinse Rijk. Dit reliëf getuigt van die verandering. Tegelijk is de beeldtaal nog helemaal die van de traditionele, niet-christelijke Romeinse kunst. Als klant kon je in die periode in één beeldhouwersatelier zowel christelijke als niet-christelijke reliëfs bestellen.