Dit is een marmeren sarcofaag. Zeg maar: een lijkkist in steen. En toch is het een en al uitgelaten vrolijkheid op dit reliëf. Uiterst links komen de twee hoofdrolspelers het tafereel binnengereden: het zijn de god van de wijn Bacchus en zijn kersverse echtgenote Ariadne, een sterfelijke prinses. Zij vieren hun huwelijk. Bacchus is wijn aan het gieten in een beker. De wagen van het liefdeskoppel wordt getrokken door twee musicerende kentauren. Zij zijn half mens en half paard. Op de rug van een van hen zien we het liefdesgodje Cupido. Voor hen uit dansen naakte saters in het gezelschap van zogenaamde menaden, dat zijn de vrouwelijke volgelingen van Bacchus. Een dikbuikige man op een ezel is zichtbaar dronken. Het is de oude Silenus, een vaste gezel in Bacchus’ gevolg. Wat doet zo’n uitgelaten tafereel op een sarcofaag? Wel, dat heeft alles te maken met Bacchus. De vrolijke god van de wijn werd in verband gebracht met vruchtbaarheid, wedergeboorte en onsterfelijkheid. Ook zijn Ariadne is volgens de mythe dankzij Bacchus onsterfelijk geworden. Misschien hoopte ook de overledene die in deze sarcofaag begraven was op onsterfelijkheid.