“Wat zou jíj doen als je dit lijden zag?” Met deze vraag kadert de 14de-eeuwse Ludolf van Sachsen het ontstaan van boetewerktuigen als deze in de laatmiddeleeuwse Moderne Devotie. Meditatie rond de passie moet letterlijk mede-lijden teweegbrengen. En dat niet alleen innerlijk, maar ook fysiek. De imitatio Christi, het werkelijke nabootsen van het lijden van Christus, is dé weg naar de volmaakte eenwording. Dat ideaal kan bestaan uit een breed spectrum aan emotionele en fysieke gedragingen. Van een ingetogen relatie met de Heer in meditatie en contemplatie, tot de meest extreme nabootsingen van Zijn lijden. De 13de-eeuwse Elizabeth van Spalbeek beeldt het lijdensverhaal in mime uit en slaat zichzelf tot bloedens toe. Dorothy von Montau staat in de 14de eeuw dan weer urenlang met uitgestrekte armen langs de wand van haar cel of hangt zichzelf op aan nagels tegen de muur. Toch zijn dit eerder uitzonderingen, die niet worden goedgekeurd door de gezaghebbende instanties. We mogen de imitatio Christi dan ook allesbehalve zien als een slaafse navolging. Dat zou tekortdoen aan de diepgang ervan. Meer dan om een passief imiteren gaat het om een actief re-creëren. Via het lijden van Christus probeert men zo dicht mogelijk bij Hem te komen. Meer dan om een lijdzaam lijden, gaat het hier om een krachtige uiting van liefde, ultieme liefde.