In dit boek staan twee petities gedrukt van de Braziliaan Antônio Paräupába. In de petities vraagt Paräupába de Nederlandse regering om steun voor zijn volk de Potiguars in de regio Ceará in Noordoost-Brazilië. Zijn volk is weer terug onder Portugese heerschappij. Jarenlang had Paräupába gewerkt in dienst van de West-Indische Compagnie in het toenmalige Nederlands-Brazilië, als vertegenwoordiger en militair leider van de Potiguars. Paräupába is slechts een van de weinige Brazilianen uit die tijd die we nu nog bij naam kennen. Hij reisde driemaal af naar de Republiek der Nederlanden waar hij o.a. Nederlands leerde lezen en schrijven. In tegenstelling tot de Portugezen hadden de Nederlanders de Potiguars niet tot slaaf gemaakt maar tot bondgenoot; die samen strijden tegen een gezamenlijke vijand: Portugal. In vergelijking tot het Portugese bewind genoten de Potiguars onder de Nederlanders een zekere mate van zelfstandigheid. Na 25 jaar Nederlands koloniaal bewind hadden de Portugezen in 1654 de gebieden aan de oostkust van Brazilië heroverd. De Potiguars vreesden represailles van de Portugezen en andere lokale bewoners omdat ze de Nederlanders zo lang hadden gesteund. Vanwege deze nieuwe en gevaarlijke situatie vluchtte Paräupába naar Nederland. Helaas voor Paräupába worden zijn beide verzoeken door de Staten-Generaal genegeerd. Zij trekken hun handen liever af van Brazilië. Paräupába ontvangt een militair pensioen maar sterft kort na het indienen van zijn tweede petitie.