Wie met Gietersen praat krijgt altijd veel verhalen te horen over de tijd dat ze op vrijersvoeten waren. Bijvoorbeeld over hoe de jongens op de uitkijk stonden om te zien welke ouders er ’s avonds van huis gingen. De dochters en hun vriendinnen in die zogenoemde ‘vri’j-uusies’ konden er dan zeker van zijn dat ze een bezoekje kregen. Ze moesten ’s avonds tot 21.00 uur breien, maar de jongens knipten de draad door, om aandacht te trekken. Soms kreeg een jongen een kop koffie. Maar als hij daarbij het blauwe kopje kreeg voorgezet, wist hij dat hij geen enkele kans maakte: het meisje moest niets van hem hebben, hij liep een blauwtje.Jongens moesten zich bovendien eerst bewijzen bij de jeugd in het dorp, voordat ze met een meisje gingen. Als je nog niet ‘getrakteerd’ had, zoals het afkopen met drank werd genoemd, maakte je maar weinig kans. Dan kreeg je een pak slaag, of je viel in het water omdat ze knikkers hadden gelegd onder de planken van het vonder, zoals de lage bruggetjes heten.Maar was het eenmaal zover dan kregen de meisjes bij de ondertrouw porseleinen bruidskopjes van hun vriendinnen. Daaruit dronk het paar koffie voor en na de huwelijksvoltrekking. En ze werden pas weer gebruikt als er een huwelijksjubileum te vieren was. Datzelfde gold voor de mooi versierde bruidegomspijp, die jongens bij die gelegenheid van hun vrienden kregen. De ongetrouwde buurjongens lieten zich ook van hun beste kant zien: zij hingen vanaf de dag van ondertrouw tot en met de trouwdag elke zondag de vlag uit; bij het huis van de bruid én bij dat van de bruidegom.