We staan hier op een punt waar de 19de eeuwse landschapsstijl het beste uit de verf komt. Met landschapsstijl bedoelen we de meer natuurlijke, kronkelende en slingerende waterpartijen en paden. En de verrassende doorkijkjes die dat alles oplevert! Vóór de 19de eeuw waren de vijvers komvormig en streng symmetrisch. Eromheen lag een al even symmetrisch sterrenbos, bestaande uit lanen in een stervormig patroon . In de 19e eeuw ging de schop erin: de drie vijvers werden vergraven tot één langgerekte ‘slinger’vijver. Die ook wel de drieling of drielingvijver wordt genoemd. De beplanting erlangs was gevarieerd en bestond uit bomen en struiken waarvan er nu nog wat staan. Deze romantische stijl is maar op bescheiden schaal doorgevoerd in het parkbos van de Cannenburch. Opvallend genoeg is van deze nieuwe tuinstijl dichter bij het kasteel geen spoor te vinden. Daar bleven de 17deeeuwse waterpartijen intact, die eeuwen later nog steeds hun nut hadden. Daardoor werd door de kasteelbewoners alleen verder weg van het kasteel (en op bescheiden schaal) geëxperimenteerd met deze nieuwe tuinstijl….!