Brancusi had een bijna obsessieve belangstelling voor het ovaal en de eivorm, als symbool van het kosmische, van het begin van alle creativiteit. Het ei staat aan het einde van een evolutie die hij doormaakte. Bij het Kopje van een slapend kind is het gezichtje nog goed te onderscheiden: de neus, de mond, de ogen, de wenkbrauwen en de haren. Rond 1910 maakte hij Slapende muze, een eivormig liggend hoofd. Daarin gaf hij de gelaatstrekken alleen nog maar aan met flauw gebogen lijnen en lichte welvingen. In de jaren daarna maakte hij verschillende variaties van dit beeld, die steeds abstracter werden. Dit proces mondde in 1924 uiteindelijk uit in de volkomen gladde, gesloten grondvorm van Het begin van de wereld.
Toets A voor meer informatie over het beeld, toets B voor meer informatie over Brancusi